TABUNG SAKURA

Monday, January 31, 2011

Tuhan, Aku Tahu Aku Kene Kuat

Aku tak tahu nak mulakan entry kali macam mana. Sangat berat. Ya berat sangat beban ini. Aku sendiri tak yakin yang aku mampu untuk terus memikul. Kesakitan ini semakin menusuk.

Aku mahu balik disambut dengan senyuman. Tapi aku balik disambut dengan tangisan. Aku mahu balik disambut dengan hidangan yang lazat. Tapi aku balik disambut dengan amarah. Aku sangka balik disambut dengan gembira tapi aku balik disambut dengan segala kedukaan.

Entah kenapa berat sungguh beban ini. Aku taktahu bagaimana nak aku pikul. Macam mana lagi nak aku bawak tanggungjawab ini. Tapi aku tahu aku kene kuat. Aku jangan mudah menangis. Aku jangan mudah lemah. Aku kene kuat. Kene tabah. Kene cekal. Walau aku tak tahu sampai bila kekuatan ini mampu aku kuatkan, tapi aku have to!

Hidup aku tak indah. Hidup aku bukan pelangi. Hidup aku tak senang. Hidup aku cuma payah. Mungkin agak klise bila aku cakap hidup aku tak indah. Mungkin orang lain akan cakap, semua orang hidup tak indah. Tapi diindahkan. Tapi aku, sungguh aku tak mampu nak mengindahkan hidup aku. Aku harapkan senyuman yang akan lahir dibibir tapi apa aku sedar airmata mula merembes keluar dari mata ini. Kalau orang lain bangun tidur mampu tersenyum, tapi tidak untuk aku. Tipu? Memang sukar untuk orang lain percaya, tapi ini kenyataan.

Apa yang aku mimpi selalu bukan jadi reality. Aku sedar mimpi itu cuma mimpi. Hidup aku tak seindah novel. Mungkin dengan baca novel aku sedikit sebanyak melepaskan tekanan aku. Aku cuba bermimpi atas dunia reality. Aku cuba tersenyum bila hati menangis.Susah. Susah sangat. Entah mana datangnya kekuatan ini. Tapi aku tahu aku kene kuat. Kuat.

21 tahun hidup. Tapi hidup aku tak indah. Zaman kanak kanak juga tak seindah orang lain. Entahlah aku tak tahu. Setiap kali dugaan datang, setiap kali itu aku tanya, apa dosa aku. Apa dosa mereka. Kenapa Tuhan timpakan dugaan sebegini pada kami. Susah. Susah sangat.

Mungkin dikala umur sebegini ramai diantara kawan kawan aku sedang sibuk bergembira. Berseronok. Tapi aku. Aku diulit dengan seribu satu dugaan. Cemburu? Memang itu yang selalu aku rasa. Memang itu yang selalu kesalkan. Tapi siapa aku nak menidakan takdir mereka. Aku masih ingat kata kata seorang lelaki India di Hospital Klang:

"Adik tak macam budak budak lain. Kalau budak budak lain mungkin tengah seronok dengan kawan kawan. Tapi adik ada kat sini. Mesti adik sedih. Tapi adik kene percaya adik akan senang esok lusa. Trust me. You will.."

Kata kata tu sangat terasa. Mungkin aku tak rasa kesenangan itu lagi. Tapi aku harap kesenangan ada. Ada untuk aku. Aku sangat mahukan senyuman yang indah. Mungkin dengan umur aku sekarang ini aku perlukan lebih banyak kesabaran. Kene lebih kuat. Kene lebih cekal. Aku kene sedar hidup aku tak macam orang lain. Aku kene sedar tentang kenyataan itu. Aku kene kuat demi masa depan aku.

Abah: Maafkan akak. Akak bukan sengaja nak jauh dari keluarga. Akak sendiri sedih bila akak tak dapat hadapi semua ini dengan semua. Akak tahu ini bukan kemahuan abah. Tapi akak mintak sangat abah banyakan bersabar. Akak cuma mintak abah sabar. Akak tahu susah. Tapi akak mohon sangat. Sabar.

Mama: Akak sayang mama. Sayang sangat. Akak tahu banyak sangat airmata mama keluar. Akak tahu mama sedih dengan semua ini. Akak tak salahkan mama. Mama dah cuba jadi yang terbaik kan? Akak janji dengan mama. Akak janji setiap airmata mama yang mengalir demi keluarga kita, akak janji akak akan balas dengan senyuman. Akak janji kat mama. Janji. Tapi mama pun kene banyak sabar. Akak tahu mama kuat. Kuat lebih dari akak kan?

Abang: Maafkan aku. Kita memang tak serapat dulu. Aku mintak maaf. Aku mintak maaf sebab bebankan kau. Aku mintak maaf. Maafkan aku sebab biarkan hadapi semua ini. Aku mintak maaf. Tapi kita kene kuat. Aku tahu kita boleh. Cuma kita kene kuat. Kuatlah. Janji dengan aku. Kuat. Kuat demi sepasang orang tua kita.

Adik: Kau masih kecik. Aku tahu budak budak sebaya kau sibuk bermain teroka dunia. Tapi kau. Aku mintak maaf. Aku mintak maaf sebab bebankan kau dalam usia muda kau. Kau terlalu muda nak hadapi semua ini kan. Tapi aku tahu kau kuat. Aku yakin masa depan kau akan lebih indah dari aku. Tapi aku mohon kau sabar. Sabar hadapi semua ini. Sabar. Kuat.

Hidup aku nampak senang. Diluar nampak indah. Nampak sempurna. Tapi hati hati ini yang tahu payahnya hidup ini. Susahnya jadi kami. Bukan untuk menangih simpati. Tapi aku cuma punya blog. Blog ini. Blog aku. Blog faham siapa sebenarnya aku.

*Kenapa harga sebuah senyuman dan kebahagian sangat mahal? Mahal sangat. Aku tak mampu miliki ke?*

No comments:

SEHATI BERDANSA